آداب نقد
سوالی که اخیرا با خوندن مطالبی در فیس بوک برام پیش اومده اینه: آداب نقد چیست؟ آیا هر فردی با توهین و هتاکی و یا حتی تعریف و تبلیغ می تونه خودش رو منتقد معرفی کنه و دغدغه مند معماری معاصر ایران؟ البته که هر کسی حق داره در صفحه شخصی خودش هر آنچه می خواد بنویسه اما آیا می تونه خودش رو منتقد و یا حتی بعضا تئوریسین معماری معرفی کنه؟ مطلبی کوتاه از سایت نقد نامه به نام آداب نقد :
۱- پیش به سوی خودِ اثر؛ «ما قال» را نقد کنیم، نه «من قال» را.
۲- نقدمان همراه با استدلال باشد.
۳- نقادی‌مان را بر همزبانی با مؤلف بنا کنیم.
۴- دربارۀ اثر بدون تعصب و حب و بغض داوری کنیم.
۵- از خشونت کلامی و بدگویی و دشنام دوری کنیم.
۶- در به‌کاربردن واژه‌ها و تعابیر گستاخ نباشیم.
۷- دیگران را کوچک نشماریم و تن به خودستایی ندهیم.
۸- کلام‌مان را به طعنه‌زدن و اهانت‌کردن نیالاییم.
۹- به دیگران نسبت کذب ندهیم و سخنان‌شان را تحریف نکنیم.
۱۰- در نقد ترجمه، آن را با متن اصلی مقابله کنیم.
۱۱- نقد را به شکلی بنویسیم که خواننده را جذب کند.
۱۲- حجم نقد به اندازه‌ای باشد که حوصلۀ خواننده را سر نبرد.
۱۳- اشکالاتِ وارد به متن، تا حد ممکن به مراجع معتبر مستند شود.
۱۴- نقد با هویت مشخص؛ پشت نام مستعارمان پنهان نشویم.
به نظر میرسه همانطور که بازار تبلیغ برای برخی از معماران این روزها حسابی داغ شده زمینه ای فراهم اومده برای افرادی که با نوشتن مطالبی توهین آمیز، شتابزده و شعاری کسب شهرتی بکنند و چه چیزی بیشتر از هیاهو به راه انداختن توجه سایرین را به ما جلب می کنه؟ اینجا جایی است که آداب نقد به عنوان مساله ای ضروری مطرح می شود.
پ.ن. اصلا و ابدا مخاطب خاص نداره :))))
