طراحی داخلی هوشمند- بخش آخر
در طول قرن‌ها تمرکز طراحی داخلی به واسطه موج‌های پی‌در‌پی نوآوری‌های تکنولوژیکی تغییر کرده است. در دوره‌ی پیشا‌صنعتی ساختمان‌ها اساساً از اسکلت پشتیبان و پوسته‌ی محصور‌کننده داخلی ساخته می‌شدند. در این حالت طراحی داخلی بیشتر مربوط به سازه و سازماندهی فضایی بود. با انقلاب صنعتی، ساختمان‌ها دارای فیزیولوژی ای مصنوعی شامل سیستم‌های مکانیکی و الکتریکی پیچیده شدند، و طراحان داخلی به طور فزاینده‌ای دغدغه‌ی انتخاب و خرید تجهیزات تخصصی و سیستم‌های مجهز ماشینی برای پشتیبانی از فعالیت‌های خاص را داشتند. لوکوربوزیه، از اولین معماران مدرنیست، این وضعیت جدید و نگرش خود نسبت به آن را در توصیف خانه به عنوان یک “ماشین برای زندگی” خلاصه کرد. اکنون در قرن ۲۱، میکروالکترونیک‌های ارزان، نرم‌افزار و شبکه‌های دیجیتالی فراگیر به طور فزاینده‌ای آغازگر دوره‌ی طراحی داخلی هوشمند هستند.
ساختمان‌های قرن ۲۱ دارای سیستم‌های عصبی مصنوع هستند. علم الکترونیک و نرم افزار به عناصر مهمی در راه‌حل‌های طراحی داخلی تبدیل می‌شوند و اکنون طراحان می‌توانند اتاق ها را به عنوان “روبات‌هایی برای تعامل با آنها” در نظر بگیرند.
ارتباط به شبکه‌های جهانی
همانطور که در یک ساختمان سیستم لوله‌کشی داخلی به شبکه تأسیسات آب بیرونی متصل است، و سیم‌کشی الکتریکی آن به شبکه تأسیسات الکتریکی اتصال دارد، بنابراین شبکه داخلی آن (همانند سیستم عصبی طراحی داخلی هوشمند آن) معمولا به یک تجهیزات اطلاعاتی بیرونی، یعنی اینترنت متصل می‌شود.
منشاء اینترنت در دهه 1960 با اختراع سوئیچینگ بسته‌ای برای سیستم‌های مخابراتی دیجیتالی و پیاده‌سازی Arpanet – شبکه‌ای که در ابتدا چند کامپیوتر بزرگ را در دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی به هم متصل می‌کرد، بود. پس از آن، توسعه پروتکل TCP/IP باعث شد تا شبکه‌های سوئیچینگ بسته‌ای به آسانی به هم متصل شوند، گسترش رایانه‌های شخصی و محل‌های کار مهندسی، تقاضا برای اتصال را افزایش داد و بدین شکل اینترنت به وجود آمد. این روند توسعه با اضافه شدن شبکه جهانی وب، توسعه مرورگرهای گرافیکی برای تسهیل گشت‌و‌گذار در اینترنت و رونق سرمایه‌گذاری روی dot.com در اواخر دهه 1990 سرعت گرفت. در آغاز قرن جدید، اینترنت به عنوان یک ابزار جهانی واقعی عمل می‌کرد – هر چند هنوز از نظر نفوذ جغرافیایی و اقتصادی-اجتماعی خود در همه نقاط یکسان نبود.
از نظر فیزیکی، اینترنت شامل سرورها (رایانه‌هایی که اطلاعات دیجیتالی را ذخیره و به بیرون منتقل می‌کنند)، سرویس‌گیرندگان (دستگاه‌های هوشمندی که از اطلاعات استفاده می‌کنند)، ارتباطات مخابراتی و سوئیچ‌هایی که بسته‌های اطلاعات دیجیتالی را از منابع خود می‌گیرند و به مقاصد مورد نظرشان هدایت می‌کنند، است. ارتباطات از راه دور و ساختمان به ساختمان که اجزاء را در کنار هم نگه می‌دارد فوق العاده ناهمگن هستند. آنها ممکن است از ترکیبی از فیبرهای اصلی با سرعت بالا، سیم‌کشی مجدد تلفن یا تلویزیون کابلی، ارتباطات بی‌سیم زمینی، ارتباطات ماهواره‌ای ژئوسینکرون و ارتباطات ماهواره‌ای در مدار پایین تشکیل شوند. از دیدگاه یک طراح داخلی، مهمترین ارتباط، اتصال شبکه داخلی ساختمان به نقطه حضور (point-of-presence) در پشتیبان اصلی که سرعت بالایی نیز دارد، است، این امر تا حد زیادی سرعت و قابلیت اطمینان ارتباط ساختمان به دنیای دیجیتال خارجی، و از این رو عملکردهایی که می‌توانند به طور مؤثری پشتیبانی شوند را تعیین می‌کند. دسترسی از طریق تلفن دیال آپ (dia-up) سرعت کمی داشته و ناپیوسته است، اما تنها چیزی که در بسیاری از موارد موجود است، دسترسی به مودم کابلی است که از سیستم تلویزیون کابلی برای دسترسی سریعتر و مستمر استفاده می‌کند،DSL همین کار را با سیم‌کشی تلفن انجام می‌دهد، و خطوط اختصاصی یا ارتباطات ماهواره‌ای خدمات بسیار با کیفیت و با هزینه مناسب ارایه می‌دهند.
به طور کلی، بهتر است که ما محیط دیجیتالی رو به رشدمان را مجموعه بزرگی از شبکه‌های تو در تو بدانیم که در نقاط مشخصی از طریق پل‌های الکترونیکی (Bridges) به یکدیگر متصل شده‌اند. در پایین‌ترین سطح، مدارهای بسیار سریع و ریز دستگاه‌های الکترونیکی دیجیتال قرار دارند. اینها خود به شبکه‌های تا حدی کندتر متصل می‌شوند که عناصر هوشمند محیط اطراف ما را گرد هم می‌آورند- شاید شبکه‌های متصل به دستگاه‌های مستقر شده، پوشیدنی و دستی، به علاوه شبکه‌های داخلی خودروها و شبکه‌های محلی ساختمان‌ها. اینها به نوبه خود به خدمات شهری در مقیاس محله، شهر و منطقه متصل هستند. و در نهایت، پشتیبان اصلی سریع اینترنت همه چیز را در مقیاس جهانی به هم پیوند می‌دهد. تا آنجا که تفاوت‌های قابل توجهی در سرعت و قابلیت اطمینان بین شبکه‌های مقیاس کوچک و بزرگ وجود دارد، ذخیره نرم افزارها و داده ها به صورت محلی، در نزدیکی محل مورد استفاده، دارای مزایای مشخصی است. هرچند این تفاوت‌ها و مزایای این دسترسی محلی در حال از بین رفتن است. ما در حال وارد شدن به عصری هستیم که در آن نرم افزارها و منابع داده‌ای محلی نسبت به دسترسی فوری به منابع توزیع شده‌ی شبکه جهانی، اهمیت کمتری در عملکرد فضاهای هوشمند دارند.
تأمین و مصرف هوشمند
همچنان‌که تجهیزات پشتیبانی یک ساختمان در عملکرد خود هوشمند‌تر می‌شوند و به عنوان سیستم‌ها و تجهیزات ساختمانی به مصرف‌کننده‌های هوشمندتری از منابع تبدیل می‌شوند، رابطه‌ی منابع و نیاز پیچیده‌تر می‌شود. به عنوان مثال، یک سیستم تامین برق پیشرفته ممکن است با توجه به تقاضای موجود قیمت‌های خود را به صورت پویا تغییر دهد، و با استفاده از روش‌هایی چون پمپاژ برق از جمع‌کننده‌های خورشیدی یا باطری‌های سوختی نیاز ساختمان را تأمین کند. در این زمینه، یک ماشین ظرفشویی هوشمند ممکن است برای روشن شدن منتظر بماند تا ساعات اوج مصرف که هزینه‌ی منابع مصرفی در آن بالاتر است بگذرد، یا حتی زمانی را انتخاب کند که بتواند به جای برق تأمین شده از شبکه، با برق تولیدی محلی کار کند.
دستگاه‌هایی که مصرف‌کننده اطلاعات هستند، می‌توانند طوری برنامه‌ریزی شوند که به طور خودکار اینترنت را برای محتواهای مورد نیاز خود، با قیمت مناسب خریداری کنند. بدین ترتیب سیستم‌هایی چونNapster ، سیستم پخش موسیقی اینترنتی، به دنبال نسخه‌های ضبط شده مشخص است و آنها را از هر کجا که راحت‌تر در دسترس باشد دانلود می‌کند. از نرم‌افزارهای مشابه می‌توان برای پیدا کردن و دانلود فیلم استفاده کرد. اگر سایت‌ها برای دانلود هزینه دریافت می‌کنند، می‌توان این نوع نرم‌افزار را به گونه‌ای تنظیم کرد که به دنبال ارزان‌ترین منابع باشد.
همین اصل را می‌توان به یخچال، انبار و لوازم خانگی مانند ماشین لباسشویی نیز تعمیم داد. در آینده ، بسیاری از این دستگاه‌ها محتوای خود را به صورت الکترونیکی کنترل کرده و در صورت نیاز به صورت خودکار تجهیزات و منابع جدید را از طریق اینترنت سفارش می‌دهند.
عملکردهای جدید طراحی داخلی هوشمند
به طور کلی، اثر هوش دیجیتال تعبیه شده همراه با اتصال به اینترنت، فضاهای داخلی را انعطاف‌پذیرتر و چندعملکردی‌تر می‌کند. به عنوان مثال در یک خانه ارسال الکترونیکی فایل‌های صوتی و تصویری دیجیتالی می‌تواند هر اتاق مجهز به نمایشگرهای مناسب و دستگاه‌های پخش صوت دیجیتالی را به یک سایت سرگرمی چندعملکردی تبدیل کند- روندی که با رادیو، گرامافون و تلویزیون شروع شد. همین امر در مورد اتاق‌های هتل، اتاق‌های خوابگاه، صندلی‌های اتومبیل و صندلی‌های هواپیما نیز صدق می‌کند. به جای قفسه‌ای پر از سی‌دی‌های صوتی و دی‌وی‌دی‌های تصویری، آنچه اکنون مورد نیاز است اتصال سریع به Napster یا برخی از دستگاه‌های مشابه است.
تأثیر آن بر محیط کار حتی چشمگیرتر خواهد بود. به طور سنتی، محل کار در مجاورت مواد اولیه لازم، ماشین‌آلات، پرونده‌ها و غیره قرار می‌گیرد و کارها در ساعات کاری کاملا معین انجام می‌شود. با این حال، امروزه کار اطلاعات – که در اقتصادهای پیشرفته به طور فزآینده‌ای شغل غالب است- تقریباً در هر جایی که اتصال شبکه وجود دارد، قابل انجام است. دسترسی به فایل‌ها از راه دور امکان‌پذیر است، ابزارهای نرم افزاری را می‌توان در صورت لزوم دانلود کرد، و بیشتر تعاملات (و نه همه) با مشتریان و همکاران از طریق پست الکترونیکی، سیستم‌های چت، نرم افزارهای تخصصی معاملات، تلفن و ویدئو کنفرانس امکان پذیر است. این بدین معنا نیست که همه تبدیل به یک کارمند دورکار تمام وقت خواهند شد، اما انعطاف‌پذیری بسیار بیشتری را در زمان و مکان انجام کار فراهم می‌کند. در دنیایی از اتصالات شبکه و فضای داخلی هوشمند، تمایز روشنی بین مکان‌های کار و غیرکار وجود ندارد. تقریباً هر مکانی- یک اتاقک اداری، یک میز کتابخانه، یک محل مطالعه در خانه، کافه، سالن فرودگاه، یک صندلی هواپیما- در صورت لزوم می‌تواند به عنوان محل کار عمل کند.
به طور مشابه ، تقریباً هر فضای داخلی هوشمند می‌تواند به عنوان یک محل مطالعه، کتابخانه یا کلاس درس عمل کند. تکنولوژی آموزش از راه دور می‌تواند منابع آموزشی را در هر کجا و هر زمان که مورد نیاز باشد ارایه دهد. در برخی زمینه‌ها این بدان معناست که منابع آنلاین جایگزین شیوه‌های قدیمی آموزش حضوری می‌شوند- به ویژه در مواردی که هدف خدمت‌رسانی به تعداد زیادی از دانش آموزان با هزینه کم است. در زمینه‌های دیگر، منابع آنلاین مکمل و تقویت‌کننده‌ی آموزش حضوری است، مانند زمانی که دانش آموزان لپ‌تاپ‌های بی‌سیم خود را به یک سمینار می‌آورند و در وب گشت و گذار می‌کنند تا مطالبی را که مربوط به بحث جاری است بیابند، یا هنگامی که تصاویر مورد بحث در یک کلاس تاریخ معماری به صورت آنلاین برای بررسی بعدی در دسترس است.
با کمال تعجب ، شاید طراحی داخلی هوشمند بتواند خدمات پزشکی را به روش‌های جدید و اساسی ارائه دهد. به عنوان مثال یک بار، قبل از اینکه درمان پزشکی به منابع بسیار تخصصی بستگی داشته باشد، پزشکان با منزل تماس گرفتند. در عصر صنعت، الگوی رایج انتقال بیماران به کلینیک‌های تخصصی، جراحی‌ها، بیمارستان‌ها و خانه‌های سالمندان بود، جایی که دانش و تجهیزات تخصصی در آن متمرکز می‌شد. در حال حاضر فضای داخلی هوشمند امکان نظارت مداوم، بدون تداخل، از راه دور، معاینه پزشکی از راه دور و تحویل کنترل‌شده دارو را از طریق ایمپلنت‌های هوشمند، دستگاه‌های تزریق هوشمند قرص‌ها و کابینت های دارویی و موارد مشابه را فراهم می‌کند. این نوع از قابلیت‌ها به احتمال زیاد اهمیت بیشتری پیدا می‌کنند، زیرا به طور مثال نسل بعد از جنگ جهانی در آمریکا، تقاضای بی‌سابقه‌ای برای خدمات پزشکی ایجاد می‌کنند.
نتیجه گیری
ساختمان‌های امروزی از طریق ترکیبی از ظرفیت‌های غیرفعال حاصل از سازه و پوسته، ظرفیت‌های پویای سیستم‌ها و تجهیزات مکانیکی و الکتریکی و ظرفیت‌های مربوط به دریافت، پردازش و کنترل وسایل الکترونیکی و شبکه‌ها، به اهداف عملکردی خود دست پیدا می‌کنند. افزودن هوش الکترونیکی به طور کلی تطبیق‌‌پذیری فضای داخلی را افزایش می‌دهد، به ساختمان‌ها اجازه می‌دهد تا با تغییرات در نیازهای کاربران فضا و شرایط بیرونی، سازگاری مؤثرتری داشته باشند و همچنین از منابع به شیوه‌ی مؤثرتری استفاده کنند. با پیشرفت تکنولوژی‌های لازم و آموزش طراحان در خصوص استفاده مؤثر از آنها، سیستم‌های هوشمند به طور فزآینده‌ای به دغدغه اصلی طراحی داخلی، یک عامل هزینه‌ای غالب در ساخت‌و‌ساز و یک عامل اصلی تعیین‌کننده‌ی رضایت کارفرما و کاربر تبدیل می‌شود.
این متن ترجمه ای است از بخش طراحی داخلی هوشمند در کتاب Interior Design Handbook of Professional Practice
پروژه های گروه معماری کارند
مسجد و آرامگاه شهدای گمنام دانشگاه جیرفت
